در بعضی کتب طبیه آمده است که کسری انوشیروان عادل به تیاذوق طبیب گفت :که ای تیاذوق پیر شدی واز علم خود اثری نگذاشتی که یادگار تو باشد.
تیاذوق گفت : ای ملک چند کلمه میگویم مختصر که قائم مقام تصنیفی بزرگ در طب باشد وباید که براین مواضبت نمایی تا صحت تو پایدار بماند ودیگر محتاج طبیب نباشی :
اول : آن است که هر شب قبل از خواب بر متوضی عرضه کنی.
دوم : آن که بهر هر دوروز به گرمابه روی واز آن که گرمابه از فقر بدن ،خلط ها بیرون آورد که دارو بدان نرسد.
سوم : آن که در هر هفته قی کنی.
چهارم : آن که هر چیزی نخوری که دندان توبرآن کار نکند،چراکه معده از دندان ضعیف تر است.
پنجم : آن که هیچ میوه نارسیده نخوری.
ششم : آن که تاتوانی هیچ دارویی نخوری زیرا دارو تن را چون صابون است جامه را معلوم است که صابون جامه پاک کند اما بریزاند ودارو خوردن،همچون تیر انداختن است گاهی ثواب باشد گاه خطا.
هفتم : آن که از مباشرت بسیار محترز باش که بسیار مجامعت آتش حیات را بکشد.
هشتم : زنهار زنهار که با پیر زن مجامعت نکنی که آن سبب مرگ مفاجات باشد.
نهم : آن که خون گنج تن است زنهار که آن رابی وقت خرج نکنی.
دهم : آن که قصد غذا نکنی مگر به گرسنگی صادق،که هیچ چیز بد تر از خوردن طعام بر سر طعام نباشد که هنوز هضم نیافته باشد.
انوشیروان بفرمود که این کلمات را به زر بنوشتند وحفظ صحت خویش ساخت.
